Την ώρα της ευθανασίας να είστε δίπλα στο ζωάκι σας και όχι έξω από το δωμάτιο

Αυτό που ευχόμαστε για το τέλος του αγαπημένου μας ζώου είναι το ίδιο με αυτό που θέλουμε για τα κοντινά πρόσωπα. Να “φύγει” ήρεμο, στα βαθιά γεράματα, χωρίς πόνο και ταλαιπωρία στην αγκαλιά μας.

Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Πολλοί αναγκάζονται λόγω κάποιας ανίατης αρρώστιας, ή άλλων προβλημάτων υγείας που δεν έχουν γυρισμό, να οδηγήσουν τον πιστό τους φίλο σε ευθανασία. Δεν υπάρχει πιο σκληρό πράγμα από αυτό. Είναι μια στιγμή που δεν την ξεχνάς ποτέ και πάντα όταν τη σκέφτεσαι, θα νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι.

Εδώ είναι όμως που πρέπει να φανούμε δυνατοί. Τι σημαίνει δυνατός; Να είμαστε δίπλα του εκείνη τη στιγμή. Να έχουμε το σκυλάκι ή τη γατούλα μας αγκαλιά και να τα χαϊδεύουμε. Να τους μιλάμε όπως τους μιλούσαμε πριν και να τους διώξουμε το στρες.

Αυτή η διαδικασία είναι σκληρή. Όμως πρέπει να τη ζήσουμε. Δεν καθόμαστε έξω από το δωμάτιο που θα γίνει η ευθανασία. Δεν αφήνουμε μόνο του το ζωάκι μας με άγνωστους ανθρώπους στις τελευταίες του στιγμές. Είναι απίστευτα σκληρό. Μην κοιτάξετε τον εαυτό σας εκείνη την ώρα. Μη δειλιάσετε. Μη φερθείτε εγωιστικά. Κάντε πέτρα την καρδιά σας και μπείτε μέσα. Όσο δύσκολο και αν είναι.

Και όμως οι περισσότεροι δεν είναι δίπλα στο ζώο τους εκείνη τη στιγμή. Ρωτώντας τους κτηνίατρους για το ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της δουλειάς τους οι περισσότεροι θα μιλήσουν για την ώρα της ευθανασίας. Σύμφωνα με αυτούς το 90% των κηδεμόνων μένουν έξω από την αίθουσα της ευθανασίας. Αφήνουν μόνο το ζώο τους.

Η πρόσφατη ανακοίνωση των γιατρών της κτηνιατρικής κλινικής Hillcrest Veterinary Hospital, στη Νότια Αφρική, είναι χαρακτηριστική και όλοι θα πρέπει εκείνη τη δύσκολη ώρα να την έχουμε στο μυαλό: ” Σας παρακαλούμε μην αφήνετε μόνα τα ζώα σας εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή της μετάβασης από τη ζωή στο θάνατο. Μην τα αφήνετε μόνα σε μια αίθουσα με άγνωστους ανθρώπους, σε μια αίθουσα που δεν θέλουν να είναι. Όσο και αν δεν μπορείτε να το φανταστείτε, εκείνη την ώρα σας ψάχνουν. Είναι τόσο στρεσαρισμένα που ψάχνουν να σας δουν. Μην τα αφήνετε πίσω. Νιώθουν απίστευτα μόνα και απροστάτευτα. Μη γίνετε δειλοί επειδή αυτό είναι σκληρό για εσάς”.

Πριν από έναν περίπου χρόνο βρέθηκα και εγώ σε αυτή τη θέση. Ο 17χρονος γατούλης μου εμφάνισε νεφρική ανεπάρκεια και προχωρημένο καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Δεν είχε καμιά ελπίδα. Οι γιατροί μου είπαν ότι η ευθανασία είναι μονόδρομος και κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα για να μην ταλαιπωρείται το ζώο. Δεν ήθελα ούτε να το ακούσω. Έτσι τον πήρα σπίτι. Είχε σταματήσει να τρώει και να περπατάει. Δεν ξέρω και αν καταλάβαινε κάτι. Προσπαθούσα να του δώσω κάτι να φάει. Ήταν αδύνατον. Πονούσε. Δυο μέρες μετά άρχισε να φωνάζει από τους πόνους. Προσπαθούσε να συρθεί και να πάει κάπου να κρυφτεί. Τα μάτια του ήταν θολά. Χαμένα. Πιστεύω όμως ότι υπήρχαν στιγμές που με κοίταζε. Ήταν απίστευτα εγωιστικό να τον κρατάω έτσι. Είχε έρθει η ώρα.

Μισή ώρα μετά ήμασταν στον κτηνιατρείο. Πονούσα τρομερά γιατί ήταν κάτι που είχα πει ότι δε θα κάνω ποτέ. Όμως δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή να τον αφήσω μόνο του. 17 χρόνια ήμασταν μαζί. Θα τον άφηνα τώρα; Μπήκα μέσα και πήγα δίπλα του. Τον χάιδευα συνεχώς στο κεφάλι και του μιλούσα συνέχεια. Του έλεγα συνέχεια μπράβο. Το “μπράβο” μου ήταν πάντα το ηρεμιστικό του, το αγχολυτικό του. Πιστεύω ότι έφυγε ήσυχος.

Σήμερα γυρίζοντας πίσω σκέφτομαι πόσα σωστά έπραξα. Και ότι αν δεν το είχα κάνει, θα είχα μια ζωή τύψεις. Του το όφειλα άλλωστε. Δεκαεφτά υπέροχα χρόνια.

Είμαι σίγουρη ότι αν μείνετε έξω και δεν μπείτε μέσα στο ζωάκι σας, θα το μετανιώσετε. Αργά ή γρήγορα θα το μετανιώσετε. Και αυτό είναι ένα βάρος που ποτέ δεν φεύγει ποτέ.